ΜΕΤΑΛΛΙΚΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Μεταλλικές καρδιές, που τους σκουριάσανε τα γρανάζια,
τώρα πιο γκρίζες από ποτέ,
χτυπάνε πάνω στα πατώματα ξεσκισμένες,
και στροβιλίζονται κοντά στις συχνότητες των αυτιών σου.
Μεταλλικές καρδιές, τόσο καλά πλασμένες,
που θαρρείς πως θα ανασηκωθούν
και θα τρυπήσουνε με τη στριγκλιά τους
το συννεφάκι ύπνου που σε μετέφερε
σε ένα ακόμα μακρινό τόπο.
Με σκληρό πετσί, αλλά με διάμετρο αρτηριών
μεγαλύτερη από τη μαύρη τρύπα
που σε ρουφάει ανήμπορη να αντιδράσεις τα βράδια.
Με γρήγορες επαναλήψεις της καθημερινότητας τους,
πιο γρήγορες από το διασκελισμό της ύαινας
που τρέχει προς το θήραμα της.
Όταν οι άλλοι σου χαρίζανε την καρδιά τους,
εσύ τους χάριζες ένα φτηνό κομμάτι μέταλλο.

ΩΣ ΠΟΤΕ

Ως πότε θα μας κυνηγάνε οι έρημες μέρες;
Ως πότε θα μας πετροβολάνε
τα μπάσταρδα παιδιά της λήθης;
Ως πότε θα περιμένουμε για να φύγουμε από το φεγγάρι
και να φτάσουμε επιτέλους στη Γη;
Ως πότε θα ανεχόμαστε τα δάκρυα στους γάμους
και τους χορούς στους θανάτους;
Ως πότε το ξύλο θα καίει πάνω
στη ρυτιδιασμένη μας σάρκα;
Ως πότε θα υπομένουμε τους καριόληδες ποιητές;

ΕΙΔΑ

Είδα μία σκιά στη γωνία

και της χάρισα το μικροσκοπικό μου φακό.

Είδα μία συνάντηση μυστική

και την επόμενη μέρα

συζητιότανε σε όλη την ήπειρο.

Είδα μία τρύπια ιδέα

και σε λίγα δευτερόλεπτα

την μπαλώσανε οι παλιές

και ηλίθιες φιλοσοφίες μας.

Είδα μία ξένοιαστη αγκαλιά

και πέσανε πάνω της να τη χαϊδέψουν

οι σιδερένιες μοναξιές μας.

Είδα μία απέραντη θάλασσα

και μέχρι να την κολυμπήσω

αρπάξανε φωτιά οι ακτές της.

Είδα την καμένη ουρά του χαρταετού

και ξαφνικά εκείνος έγινε γεράκι.

Είδα τα βαθιά σου υπόγεια

αλλά εγώ συνέχισα να βουτάω

από δέκα ορόφους πάνω.

Είδα κάτι φλογισμένες ματιές

αλλά μετά από λίγα χρόνια

τις καθοδηγούσανε σκύλοι και μπαστούνια.

Είδα απάτητες κορυφές

όμως δεν άργησαν οι βλάσφημοι

να φτύσουν στην πλάτη τους.