Στο μπλε διάδρομο
σουλατσάρουν αναμονές
ανάμεσα σε θυμισιές
μιας πρώτης πτώσης.
Σε ένα  "αυτό ήταν"
απομεσήμερο σκοντάψαμε όνειρο κοφτό.
Εκείνο το πρώτο παγωτό
που έπεσε και επόμενο δεν ήρθε.
Την ψιλιαστήκαμε τη δουλειά
δεν θα ξυπνούσαμε ξανά
Και κλάψαμε μάλλον προπαντός του χρόνου τον αγύριστο τον ίσκιο.
Τώρα βραδιάζει
ανάσσες δακρύζουν σε τζάμια νοσοκομείου 
και η Πολιτεία ατάραχη λιώνει όπως τότε.
Χωρίς θρήνο πια
με τσάι άγευστο, βήματα σαθρά:
άκρη δεν θα γεννηθεί προτού να πεις το "ευρέθη".

Σοφία Σ.

                                                                                                                            

ENAΛΛΑΚΤΙΚΗ

Παρατηρούμε τη λογική ροή των πραγμάτων

Την πρωινή γουλιά του καφέ να κατεβαίνει στα σωθικά μας

Τα ψώνια τα πρωινά του Σαββάτου στο σούπερ μάρκετ

Το απογευματινό χέσιμο του σκύλου στα ξερόχορτα

Να ταϊστούν τα δίδυμα ταυτόχρονα και από τις δυο θηλές

Να βάλουμε μουσική αμέσως μετά την εκσπερμάτωση

Τα κουτάκια της μπύρας να μαζευτούν μόλις σηκωθούμε από το παγκάκι

Αν παραστρατούσαμε όμως

Αν αλλάζαμε πορεία στο τρένο

Αν στο χάρτη βάζαμε αλλού το «x» το οποίο μας έδειχνε το θησαυρό

Δεν θα ήτανε όμορφο;