ΕΚΕΙΝΗ

Εκείνη βγάζει φωτιές από το στόμα της

και ζεσταίνει τις παγωμένες αναμνήσεις

Εκείνη στέκεται στην άκρη του παραθύρου

και κοιτάζει μια 20αρια χρόνια να περνάνε από κάτω

Εκείνη ξυπνάει 7 παρά 5 το πρωί

και τρέχει να γράψει τα ψυχοφάρμακα της

Εκείνη στρίβει το πρωινό τσιγάρο

και γρατζουνάει τους πληγωμένους αστραγάλους της

Εκείνη στριμώχνεται στους τέσσερις τοίχους

και κάνει μια τρύπα στον τοίχο να πάρει αέρα.

 

ΧΡΟΝΟΣ

Μου ζήτησες ένα κομμάτι ψωμ 
να ξεγελάσεις την αιώνια πείνα σου.
Και στο έδωσα.
Μου ζήτησες ένα ποτήρι νερό
να ξεπλύνεις τις αιματοβαμμένες μνήμες σου.
Και στο έδωσα.
Μου ζήτησες να σου εξηγήσω
τι είναι αυτή η αόρατη γραμμή
που φτιάχνει τα σύνορα που μας χωρίζουν.
Απάντηση δεν πήρες.
Και όπως σου έδινα το ψωμί και νερό,
κατά λάθος άγγιξα τα χέρια σου.
Και ενώ μας χωρίζουν περίπου 30 χρόνια,
ήταν σαν να ήσουνα εσύ
που με πέρναγες αυτά τα 30 χρόνια.

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Μας κοίταξε ο καθρέφτης
αλλά εμείς ακόμα δεν είχαμε πλυθεί
και όπως κάναμε να φύγουμε,
μας έδωσε την πετσέτα που μύριζε στάχτες
και καμένο ξύλο,
σκουπίσαμε το πρόσωπο μας
και ω καθρέφτη καθρεφτάκι μου
την ομορφότερη στη γη
την ξεκοκαλίζουνε τώρα
κάτι σκυλιά
και μας δίνουνε τα αποφάγια τους.

ΜΕΤΑΛΛΙΚΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Μεταλλικές καρδιές, που τους σκουριάσανε τα γρανάζια,
τώρα πιο γκρίζες από ποτέ,
χτυπάνε πάνω στα πατώματα ξεσκισμένες,
και στροβιλίζονται κοντά στις συχνότητες των αυτιών σου.
Μεταλλικές καρδιές, τόσο καλά πλασμένες,
που θαρρείς πως θα ανασηκωθούν
και θα τρυπήσουνε με τη στριγκλιά τους
το συννεφάκι ύπνου που σε μετέφερε
σε ένα ακόμα μακρινό τόπο.
Με σκληρό πετσί, αλλά με διάμετρο αρτηριών
μεγαλύτερη από τη μαύρη τρύπα
που σε ρουφάει ανήμπορη να αντιδράσεις τα βράδια.
Με γρήγορες επαναλήψεις της καθημερινότητας τους,
πιο γρήγορες από το διασκελισμό της ύαινας
που τρέχει προς το θήραμα της.
Όταν οι άλλοι σου χαρίζανε την καρδιά τους,
εσύ τους χάριζες ένα φτηνό κομμάτι μέταλλο.

ΩΣ ΠΟΤΕ

Ως πότε θα μας κυνηγάνε οι έρημες μέρες;
Ως πότε θα μας πετροβολάνε
τα μπάσταρδα παιδιά της λήθης;
Ως πότε θα περιμένουμε για να φύγουμε από το φεγγάρι
και να φτάσουμε επιτέλους στη Γη;
Ως πότε θα ανεχόμαστε τα δάκρυα στους γάμους
και τους χορούς στους θανάτους;
Ως πότε το ξύλο θα καίει πάνω
στη ρυτιδιασμένη μας σάρκα;
Ως πότε θα υπομένουμε τους καριόληδες ποιητές;

ΕΙΔΑ

Είδα μία σκιά στη γωνία

και της χάρισα το μικροσκοπικό μου φακό.

Είδα μία συνάντηση μυστική

και την επόμενη μέρα

συζητιότανε σε όλη την ήπειρο.

Είδα μία τρύπια ιδέα

και σε λίγα δευτερόλεπτα

την μπαλώσανε οι παλιές

και ηλίθιες φιλοσοφίες μας.

Είδα μία ξένοιαστη αγκαλιά

και πέσανε πάνω της να τη χαϊδέψουν

οι σιδερένιες μοναξιές μας.

Είδα μία απέραντη θάλασσα

και μέχρι να την κολυμπήσω

αρπάξανε φωτιά οι ακτές της.

Είδα την καμένη ουρά του χαρταετού

και ξαφνικά εκείνος έγινε γεράκι.

Είδα τα βαθιά σου υπόγεια

αλλά εγώ συνέχισα να βουτάω

από δέκα ορόφους πάνω.

Είδα κάτι φλογισμένες ματιές

αλλά μετά από λίγα χρόνια

τις καθοδηγούσανε σκύλοι και μπαστούνια.

Είδα απάτητες κορυφές

όμως δεν άργησαν οι βλάσφημοι

να φτύσουν στην πλάτη τους.

ΑΠΟΥΣΙΑ

Έσκισα με τα χέρια μου τον ουρανό

Και είδα έναν άνθρωπο που δεν ήταν εκεί

Μπήκα μέσα στην απροσπέλαστη γυναίκα

Αλλά αυτή δεν ήταν εκεί

Χάιδεψα το ομορφότερο νεογέννητο

Αλλά εκείνη την στιγμή δε βρισκότανε μπροστά μου

Και το κλάμα που ακουγότανε

Ήταν από τις αδέσποτες γάτες

Και από τους μετεωρίτες λίγο πριν την πρόσκρουση

Και έκανα να ανοίξω την πόρτα

Να βγω στον καυτό αέρα

Αλλά το πόμολο δε γύριζε

Επειδή δεν ήμουνα εκεί.

https://business.facebook.com/aparsispublications/posts/1306605119538905?__tn__=K-R 

ΟΒΙΔΕΣ

Οι οβίδες του έρωτα

σκάνε δίπλα μας ασταμάτητα

τα βράδια.

Τα χωράφια γίνανε καμένη γη.

Τα παιδιά κρυμμένα στα καταφύγια

δεν παίζουν στην πρώην

πράσινη αυλή τους

Τα ζώα φύγανε προ πολλού.

Και οι οβίδες θα ανακαλυφτούν

μετά από κάποιον

επόμενο παγκόσμιο πόλεμο.

Και άμα εκραγούνε

θα γεμίσει ο τόπος

πόθους κρυμμένους.