Στο μπλε διάδρομο
σουλατσάρουν αναμονές
ανάμεσα σε θυμισιές
μιας πρώτης πτώσης.
Σε ένα  "αυτό ήταν"
απομεσήμερο σκοντάψαμε όνειρο κοφτό.
Εκείνο το πρώτο παγωτό
που έπεσε και επόμενο δεν ήρθε.
Την ψιλιαστήκαμε τη δουλειά
δεν θα ξυπνούσαμε ξανά
Και κλάψαμε μάλλον προπαντός του χρόνου τον αγύριστο τον ίσκιο.
Τώρα βραδιάζει
ανάσσες δακρύζουν σε τζάμια νοσοκομείου 
και η Πολιτεία ατάραχη λιώνει όπως τότε.
Χωρίς θρήνο πια
με τσάι άγευστο, βήματα σαθρά:
άκρη δεν θα γεννηθεί προτού να πεις το "ευρέθη".

Σοφία Σ.